گل سینه

پانسمان آبی‌ات
شال گه گاه رنگی‌ات
خیابان‌های از روی شماره
می‌رسیم
اینجا اول خط
تخت طاوس است

راهی که رها پیموده‌ایم
رگبرگ‌های تو را به زمین می‌کشد
ریش‌ریش پاچه های جین‌ات
شیار‌های موزاییک‌های جلو بانک را
جارو

کوچه‌ی خودکشی بغل‌دستی‌ام را نشانت می‌دهم
مغازه اسکیت‌های موقت را هم
تا به کفش‌های تا‌به‌تا از تحریم برسیم

مدت‌هاست

قلمه زدی‌ام از آرنج‌ها
ریشه داده‌ام
یادت که برود
بکارت

«بکاردت سر چهار راه»
زرد می‌شوم
به شالت می‌آیم

………………………..

هشت و پنجاه و سه – به قولی بیست و هفت آبان – تهران