خاطرات جنگی دور

زنده ترین خاطره‌ای که می توانم از هشت سال جنگ ایران عراق به یاد بیارم‌، یک راهرو تاریک بود که ما را به جای پناهگاه پنهان می‌کرد، در حالی که تهران هدف بمباران‌های سنگین عراقی‌ها بود‌، من برای خودم داستان می بافتم و آنها را روی تکه‌های کاغذ می‌کشیدم‌، تاریک تر از آن بود که بتوانم رنگ مداد شمعی را تشخیص دهم، یادمه که اونا رو پاکت دست‌ساز که درست کرده بودم می‌ذاشتم و آنها را هل می‌دادم به سمت نور کمی که از کف‌پوش صیقلی زیر درها که به راهرو و اطاق خواب منتهی می‌شد، پیدا بود. اونجا ساعت‌ها و ساعت‌ها در انتظار «آژیر سفید» بودیم و اگر به نورا نگاه نمی‌کردیم چشممون عادت می‌کرد. گرچه هرگز نفهمیدم که چرا هرگز توجهم به هواپیما یا تانک یا هر وسیله نقلیه زشت ارتشی را که به دلیل جَو اون دوران در بین همکلاسی‌هام محبوب بود‌، جلب نشد که بِکِشمش!
یک نقاشی هست که هنوز جلوی چشمامه، یه خونه‌ای با رنگ قهوه‌ای کمرنگ، بله‌، قهوه‌ای کم رنگ چون مداد شمعی‌های ارزان قیمت چینی تنها چیزی بود که وجود داشت، گمونم روش دو تا اسکی‌باز بود، نمیدونستم اسکی چیه، خیلی بعدها فهمیدم اما برف می‌دونستم و کاج هم تو حیاط مجمتع کوی مهر فراوون بود. هر رنگش اون چنان روی کاغذهای لیز کاهی، کمرنگ و بی‌جون منتقل می‌شد که بیشتر وقتا نقاشی با اونا با فشار بیش از حدی که باید می‌دادیم، باعث می‌شد که چیزایی که می‌کشیدیم به راحتی پاره پوره بشن. به هر ترتیب‌، این طرح که به سختی کشیده شده بود دو تا خورشید داشت یکی داخل خونه بود و اون دیگری بیرونش می‌درخشید. در زیر، یک گردباد بزرگ خاکستری بود که داشت به خونه می‌رسید‌، اما داخلش یک خورشید ریز دیگه با پرتوهای نورش وجود داشت‌، که فقط هنگامی که برق نرفته بود می‌درخشید … این بار یه مهد‌کودک رو نزدیک ما جای نیروگاه زده بودن!
ژوئن ۲۰۰۷ – تهران