مجموعه‌ عکس «التهابات اخیر» در ماههای خرداد تا مرداد ۱۳۸۸، در فضایی به دور از دغدغه‌های عکاسانه/خودنگارانه عکاسی شد و در مرداد همان سال، به عنوان بخشی از نمایشگاه «پرونده‌ی پزشکی امیرعلی» در گالری طراحان آزاد به نمایش عمومی درآمد. اعضای خانواده و دوستانم (کسانی که به عیادت/ دیدار من می‌آمدند) عکس‌های این مجموعه را برداشته‌اند؛ در اوضاعی که همه در تجربه‌ی آن کم‌وبیش سهیم بودیم، در شرایط خلق اثری نبودم اما از وقتی‌که از گالری گرفته بودم، باید ‌جوری استفاده می‌کردم.

قبول دارم که در نمایشگاه یک‌جور عدم روراستی وجود داشت: هم نسبت به گالری و هم نسبت به ارگان صادرکننده‌ی مجوز (مجبور شدم تلفنی با خانم نگرانی که از ارشاد تماس می‌گرفت که نکند این عکس‌ها به اتفاقات اخیر مربوط باشد، طوری ایده‌ی نمایشگاه را ارائه دهم که امید من به زندگی و اهمیت رهایی از زندگی سختی که ـ به ادعای این اسناد! – از آن گذر کرده بودم را نوید می‌داد، نه بازتابی از شرایط سنگین و ناامیدکننده‌‌ی آن زمان.

در عکس‌ها حضور فیزیکی دارم، اما در انداخته شدن‌شان بی‌تقصیرم. این عکس‌ها به‌عنوان سندهایی از وخامت و پیشرفت التهابات و عوارض حساسیت پوستی روی دیوار رفتند، یعنی بدون قاب یا تمهیداتی استتیکی و صرفاً با دو پونز به صورتی که پایین عکس‌ها آزاد بود و باد کولر آنها را تکان می‌داد. به همراه آن‌ها برچسب اسامی هر یک از عکاسان آن‌ها نصب شدند.

باقی پروژه‌های به نمایش درآمده در «پرونده‌ی پزشکی امیرعلی»، تصاویری ثابت، آرشیوی یا ویدیویی بودند که دیگران عکاسی‌ یا ثبتشان کرده بودند، و من به‌عنوان کسی که طرف گفتگو قرارگرفته، در کارها حضور دارم. در این نمایشگاه که به‌ظاهر نمایشگاه انفرادی من بود، تنها یک اثر داشتم: چیدمانی با یک کتابخانه‌ی قدیمی تحت عنوان «جمع‌کردن از چیزهایی که به آن‌ها آلرژی دارم یا باعث تحریک می‌شوند.»(تصویر آخر)

این یادداشت در دی ماه ۹۸ نگاشته شده است به مناسبت نمایشگاهی که با عنوان «من» و به دعوت رزیتا شرف‌جهان، در گالری کبود  تبریز افتتاح شد، و در آن دو قطعه عکس و احتمالاً یک ویدیو با نام امیرعلی قاسمی به نمایش در‌آمد؛ لازم به تکرار نیست که این‌ها «کار» من نیستند و به‌طور خودکار، با انتشار این متن، خودنگاره نیز محسوب نمی‌شوند.

ده سال از آن زمان و آخرین نمایشگاه مثلاً! انفرادی من می‌گذرد، ویدیو با عنوان «مطابق نسخه‌ی پزشک» محصول همکاری رویا پوروکیل (مادرم، برای استخراج فهرست داروهایی تجویزی از دفترچه‌های بیمه تأمین اجتماعی‌ام)، مارتین شمعون پور / نازلی بداغی (سازندگان لایه‌ی صوتی) و حامد صحیحی (سازنده ویدیو) است. به دلیل گذشت این فاصله‌ی زمانی، دقیقاً به خاطر ندارم کدام عکس‌ها را چه کسانی انداخته‌اند از آن بین علیرضا فانی – امیرعلی محبی‌نژاد،محمدرضا راشد، بهراد جوانبخت، گلرخ برومندی، هاله قاسمی و دیگران که  ازمهربانی‌شان ممنون و متشکرم.
به نظرم، لازم بود پیش از به نمایش دادن دوباره‌شان،در بستری جدید و بخصوص در شرایط این روزها، به پس‌زمینه‌ی تولیدشان اشاره‌کنم.