او را مانندِ تخت

Posted on

تن می‌دهیم

پس‌لزره‌‍‌های جاده‌ی‎‌ویران

نرم نرم حّل‌مان می‌کند

در هم دندان‌ها و لب‌ها را میزان

فرمانی که به چپ می‌کشد

در نوازش تو

خسته نمی‌شود

بل خواب می‌رَوَد

رود در پیچش

موها سپرده‌یِ بلند مدتی است

به شانه‌یِ نامرئی

انگشت‌هات که گل می‌دهند؛

سنگ روی سنگ…

بند روی بندِ دلِ پاره…

هر‌باره

موج می‌زنیم…

2:49 عصر – چهاردهِ میِ دوهزار و سیزده