یک قاشق چایخوری
میان موراکامی و ما
فاصله انداخته،
و چندفصل پَرِش
ما را به گزارشی از آینده
رهنمون….
آنگاه که تو
لا کتابی مذکور
را در مربای هویج یا آلبالو پیدا میکنی
تهِ یخچال
چیزی که همیشه بوده
امّا یکدستِ کامل را
خالی/ناقص نگه میداشته
چون خاری در پوستِ
لطیفترین
حساسترین عُضو
“دگر عُضوها را نَمانَد
قرارِ” نا نوشتهیِ ما
در کرانهیِ این کتاب پهناور
…که تمامش نمی کنم
…که تمامش نمی کنی
همیشه همراه ماست
چون ویروسی از اعصار
برگرداندن
چیزی را عَوَض نمیکند.
نگه داشتن همه چیز است.
—-
ساعت دو و بیست دقیقهی عصر – چهار اردیبهشت نودو دو – بیست و چهار آپریل دوهزار و سیزده